“ แกมันตัวอะไรเนี้ย… “ ร่างสูงของชายวัยกลางคนเอ่ยออกมาแล้วมองรอยไหม้ที่มือของตน
สายตาเหมือนสัตว์ร้ายมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหวาดกลัว ไม่น่ารักเลยจริงๆ
ร่างกายโปร่งใสจนเห็นทะลุ ไม่ใช่คนแน่ๆไอ้ลูกตัวดีเสือกเอาตัวอะไรใาทำเมียเนี้ย…
“ แกน่ะ เป็นตัวอะไรวะ “
มือแกร่งสวมถุงมือก่อนจะจับล็อกคางมนแก้มนุ่มๆถูกบีบยู
“อึก.. แกต่างหากเป็นใครกันฮะ มาทำแบบนี้กับผมทำไมด้วย”
โทโดมัตสึโวยวายออกมาก่อนจะพยายามจะช็อดอีกคนแต่ทำไม่ได้
“ ..หึ. เรียกพ่อตาว่าแก .. ไม่น่ารักเลยนะ หึหึ ไอ้เด็กเปตร!”
ผัวะ!
ฝ่ามือของร่างสูงตบลงที่ใบหน้าน่ารักน่าชังของแมงกระพรุนน้อย
เจ็บ. … ขนาดอัตสึชิยังไม่เคยทำแบบนี้กับผมเลย…
น้ำตาใสๆไหลคลอดวงตาที่สั่นกลัว มะ ไม่เอานะ .. อัตสึชิคุงอยู่ไหน กลัว กลัว!!!
“ ฮืออ!!! อัตสึคุง ฮึก! ช่วยผมด้วยฮะ”
เสียงร้องไห้ดังลั่นพร้อมกระแสไฟฟ้าแรงสูงยามสติหลุด
“ อะ ไอ้เด็กนี้! “
ฉึก!
เอ่ะ … สายตามองไปยังเข็มที่ปักช่วงสีข้างของตนลำตัวใสๆ
“ หมดฤิทธิ์แล้วสินะ ไอ้เด็กเวร โดนยาทีตัวอ่อนเป็นลูกหมา หึหึ”
ร่างสูงส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจ สายตาเหยียดมองร่างกายเล็กที่หยุดต่อต้านแต่กลับนอนกอดตัวกลมสั่นระริกเพราะฤิทธิ์ยา
“ อะ...อัตสึ..อัตสึ “
สัตว์น้อยที่อ่อนต่อโลกรู้สึกเหมือนละเมอเพ้อฝัน ภาพของมนุษย์หนุ่มที่รัก … อัตสึชิคุง… มาแล้ว
“ อัตสึชิคุง ..ก ..กลับมาแล้วหรอฮะ “
“หื้ม?”
ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วสูง ส่งสัยยาคงแรงไปจริงๆ เอาเถอะไหนดูหน่อยว่าตอนแบบนี้จะแสดงอะไรแล้วไหน
ร่างเล็กค่อยๆขยับลุกชันตัวขึ้นไปใบหน้าที่มีน้ำตายิ้มแย้มออกมาแล้วกอดเอวของอีกคนซุกไซร้หน้าท้องใต้เสื้อลายสก็อตข้างสีน้ำตาล
“ อื้ออ~ คิดถึงจังเลยฮะ กลิ่นแรงเชียวทำงานอะไรมาเนี้ย ผมจะทำให้หายเหนื่อยเองนะ”
โทโดมัตสึเอ่ยออกมาก่อนจะคายกอดเปลี่ยนมาเป็นปลดเสื้อของคนตรงหน้าให้เห็นหน้าท้อง
“ น่ารักจัง~ สะดือของอัตคุง อื้อ จุ๊บ “
ร่างสูงไม่ลดสายตาจากการกระทำของคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย ลิ้นนิ่มๆและความรู้สึกแปร๊บๆนั้นทำให้ตนรู้สึกดีไม่น้อย
“ อาเระ~ อะไรตุงๆเนี้ย อัตคุงตัวน้อยอยากออกมาหรอฮะ “
มือนิ่มลูบสิ่งที่ตุงอยู่ใกล้ๆใบหน้าของตน แต่ก่อนที่จะรูดซิปลงมือหนาก็จับหัวเล็กๆให้หยุด
“ ..ห้ามใช้มือ”
น้ำเสียงที่อื้อในหูทำให้ร่างเล็กทำตามคำสั่งอยาสงว่าง่ายปากน้อยๆอ้างับซิปก่อนจะรูดลงมาจนสุดแล้วค่อยๆงับซับในสีขาวของอีกคนที่มีการขยับขยายอย่างมาก
ท่าทางที่เงอะงะกินเวลาค่อยข้างนานอยู่ก่อนจะได้ผลสำเร็ว
“ ฟู่…”
ลมหายใจร้อนๆของโทโดมัตสึพ่นออกมาก่อนจะถูกตบด้วยแก่นกายที่แข็ง
“ ชั้นให้แก่อมไม่ใช่ให้หยอก “
“ อะ...อื้ออ ...ออ อือ”
ริมฝีปากครอบกลืนกายเนื้อร้อนๆนั้นจนมิดลำก่อนจะค่อยๆผงกหัวอมไปมา
“ ชั้นทำเอง…” มือหนาจิกผมของร่างเล็กแล้วเริ่มกระแทกเข้าออกโพรงปากนิ่มอย่างพอใจ
“ อื้อ! อื้อ”
มืออีกข้างบีบลำคอเล็กให้เลิกดื้อจนโทโดมัตสึต้องยอมอยู่นิ่งๆให้อีกคนกระทำชำเลาลำคอของตน
เสียงอู้อี้ในลำคอของโทโดมัตสึไม่ขาดสายพร้อมเสียงน้ำเฉอะแฉะจากปากของเขาเม็ดเหงื่อไหลซึมตามไร้ผมทำให้แมงกระพรุนน้อยยิ่งเซ็กซี่ขนาดไหน
มือหนาของร่างสูงเอื้อมไปอยกขาทั้งสองของร่างเล็กที่ดูจะเชื่องกับตนมากขึ้นจนยอมละจากปากให้ขยับเอง
“ ถึงเวลาใช้มือได้แล้ว”
มือข้างหนึ่งของร่างเล็กถูกจับให้อ้อมไปด้านหลังที่ช่องทางสีสด แค่นี้โทโดมัตสึก็รู้ว่าต้องทำอะไรมือเล็กๆสอดเข้าไปในช่องทางที่รัดแน่น พร้อมในปากที่มีสิ่งนั้นอยู่
ท่าทางที่น่าอายและดูลามกเช่นนักปากที่ทำหน้าที่ปรนเปรออีกคนและมือที่ปรนเผรอตนเอง
แต่ มันรู้สึกดีนี้นา
…
ปัง!
“ โทโดมัตสึ!!!”
ประตูห้องที่ถูกเปิดแง้มไว้ไม่ได้ปิดอะไรถูกกระแทกดังลั่น ใบหน้าชุ่มเหงื่อและความโกรธที่ถูกหลอกจนเห็นคลิปเสียงของร่างเล็กที่ถูกส่งมาทำให้อัตสึชิรีบกลับมาโดยเร็ว
“ โทโกว! “
มือแกร่งกระชากคอเสื้อผู้เป็นพ่ออย่างไม่ใยดี สายตาเอาเรื่องราวกับจะฆ่าให้ตาย
“ แหมๆ...เจอพ่อตัวเองทั้งที ก็ควรรู้จักที่ต่ำที่สูงสะบ้าง!! ไอ้เด็กอวดดี!!”
ที่ช็อดไฟฟ้าถูกจี้ที่ช่วงท้องของคนตรงหน้าจนอัตสึชิล้มไปชนพิงกำแพงห้องอย่างแรง
“ อึก! คุณคิดว่าแค่ที่ช็อดไฟฟ้าจะทำอะไรผมได้หรอ”
โทโกวได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาลั่นพร้อมแสยะยิ้มร้ายก่อนจะดีดนิ้วเรียกลูกน้องของตนให้เข้ามาจับตัวร่างของลูกชายแท้ๆมัดเอาไว้ก่อนจะออกไป
“แกคิดว่าชั้นโง่มากนักรึไง หึหึ คนที่ทำให้แกเป็นสภาพครึ่งคนครึ่งผี! จะมีใครนอกจากชั้น !!”
โทโกวเอ่ยพร้อมกดหัวของร่างเล็กที่ไม่สนคนรักที่เข้ามาตั้งแต่แรกสนแต่สิ่งที่กำลังทำอยู่เท่านั้น
“ อื้อออ!!♡”
ปากเล็กป่องขึ้นพร้อมน้ำร้อนๆที่ถูกกลืนลงคอและหกเลอะ ไม่เว้นแต่แก่นกายน้อยที่ปลดปล่อยออกมาและช่องทางที่แฉะไปหมด
“ อา..อัตคุง ขออีกสิ ♡แผล่บๆ..จะกินให้หมดเลย ”
โทโดมัตสึพูดพร้อมเลียสิ่งตรงหน้ามี่ยังแข็งอยู่หลังจากปลดปล่อยไปแล้วเรียกร้องอีกครั้ง
“ ..ทะ โทโดมัตสึ..”
ร่างสูงเจ้าของชื่อนิ่งอึ้ง โทโกวต้องใช้ยาแน่ๆ ….มือแกร่งกำหมัดแน่นสายตาที่คลอน้ำตาอยากให้ภาพตรงหน้าหายไป
โทโดมัตสึคุง...ผมอยู่ตรงนี้
“ ...อัตสึชิคุง..ทำไมมีสองคนละฮะ..”
เหมือนสวรรค์ได้ยิ่งเสียงอ้อนวอน ร่างเล็กหยุดการกระทำแล้วเงยมองตัวของผมที่นั่งอยู่ข้างๆนั้น
“ อึก! จะ เจ็บนะฮะอัตสึคุง “
โทโกวได้ทำลายบรรยายกาศยินดีด้วยการกระชากผมนุ่มของร่างเล็กตรงหน้า เส้นผมที่หอมและน่าทะนุทนอมอีกคนกลับกล้าลงไม้ลงมือกับคนที่เขาแทบไม่เรยทำอะไรรุนแรง
“ อะไรเล่าทำหน้าอยากฆ่าชั้นมากนักรึไง หึหึ แบ่งๆกันหน่อยสิ คงไม่ว่าอะไรมั้ง ถ้าจะกตัญญูตอนนี้”
ประโยคที่ความหมายเจาะจงอย่างมาก ชายวัยกลางคนจับร่างเล็กกดลงที่เตียงสีเทา โทโดมัตสึดิ้นกระเสือกกระสนเหมือนปลาเพราะถูกบีบคอเล็กที่แค่ออกแรงบีบก็หักได้ไม่ยาก
“ หยุดดิ้นสักทีสิวะ!”
เพียะ!!
มือหนาตีก้นนิ่มจนแดงเป็นรอยฝ่ามือทันที แต่พอตีร่างเล็กก็ดิ้นกว่าเดิม พอดิ้นก็ถูกตี และตีอีก จนแก่นกายน้อยปลดปล่อยออกมา
“ ฮ่า! ฮา!! ดูเด็กของแกสิฟะ แม่งแตกเพราะถูกตีก้น น่าสมเพชสะจริงๆ หึหึ “
“ อือ..อะ เจ็บ ...พะ พอแย้วฮะ..อา..”
สติของโทโดมัตสึใกล้จะถึงที่สุดแล้วทั้งยาทั้งความรุนแรงที่ได้รับ เล่นเอาสติของร่างน้อยๆเตลิดออกไปเกือบหมด
“ เอาละ ถึงเวลาแล้ว โชว์ให้มันเห็นหน่อย~”
โทโกวเสียบกายร้อนเข้าไปที่ช่องทางของคนตัวเล็กจนร่างบางแอ่นกระตุกทันที ก่อนมือหนาจะจับดึงข้อมือทั้งสองเป็นตัวยึดแรงแล้วลงมือกระทำกับแมงกระพรุนน้อยอย่างไม่ใยดี
“ อ๊ะ! อะ อือ !♡”
เสียงครางไม่ได้ศัพท์ของโทโดมัตสึออกมาทุกครั้งที่คนด้านหลังกระแทกเข้ามา ใบหน้าที่เต็มด้วยน้ำตา หันไปทางของผู้ชมที่ต้องจำใจทนแบบนั้น
“ หยุด!! หยุดเดียวนี้!!”
เสียงคำรามของอัตสึชิไม่ได้เข้าไแในสมองของผู้เป็นพ่อสักนิด ยิ่งเห็นลูกชายรักไอ้เด็กนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากขยี้ เอามาเป็นทาสรองเท้าเวลาต้องการทางเพศก็ยังไง แค่ฝึกให้เป็นสัตว์มันง่ายนิดเดียว อยากเห็นอีกว่าตอนไอ้ลูกอวดดีเห็นยามที่ เด็กของมันหลงละเริงไร้สติ มันจะทำหน้ายังไง
“ อ๊าาาาา-- “
แรงสุดท้ายพร้อมเสียงหวานที่ดังลั่นและหยาดน้ำที่ถูกปลดปล่อยเต็มในท้องใสๆจนเห็นภายใน ก่อนที่ร่างเล็กจนทรุดฮวบลงไปสะโพกไม่ติดกับฟูกเตียง ร่างกายกระตุกสั่นระริก
“ วู่ รู้สึกยังไงไอ้เด็กเหลือขอ “
ผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาพร้อมจุดบุหรี่มาสูบอย่างอารมณ์ดี
“ ...คุณมันไม่ใช่คน...โทโกว “
ร่างของชายหนุ่มออกแรงกระชากเชือกที่มัดตนจนเป็นแผล ดวงใจน้อยๆที่เขารักมากถูกขยี้จนเละ
สมบัติล้ำค่าที่สุดของเขา
“..อะ..อัตสึชิ...คุง..ชะ..ช่วยด้วย.. แฮก…”
“ อ้าวยังมีสติอีกหรอเนี้ย..แย่ชะมัด เอาไปต่อที่เครื่องคงได้อีกสักสองสามยก “
ชายวัยกลางคนลุกก่อนจะเอาบุหรี่จี้ที่หลังสีขาวนวลจนเป็นรอยไหม้
“ อ้ากกกกก!!!”
เสียงกรีดร้องของโทโดมัตสึดังจนได้ยินไปทั่วบริเวรที่พักแต่มันดังบาดลึกที่จิตใจของอัตสึชิมากที่สุด … ไม่ยอมอีกแล้ว
ปึก!
เชือดเส้นหนาขาดออกก่อนร่างของชายหนุ่มจะกระชากผู้เป็นพ่อเหวี่ยงลงพื้น
มันมากเกินไปแล้ว แค่ตอนเด็กๆเผาเขาทั้งเป็นยังไม่พอ..
“ ผมจะไม่ยอมให้คุณ ทำร้ายคนที่ผมรักอีก!! ไม่มีวัน!!”
อัตสึชิกล่าวพร้อมกระทืบลงที่ท้องของชายวัยกลางคนอย่างแรงก่อนจะจับเหวี่ยงไปที่ประตูจนพัง
“ แฮก...แฮก ...เชิญคุณไสหัวกลับไป… “
อัตสึเอ่ยบอกโทโกวก่อนจะเดินไปอุ้มร่างเล็กที่บอบช้ำแล้วห่อด้วยเสื้อสูทสีเทาเข้มของตนอย่างเบามือ
“ขอโทษนะครับ ที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว”
ต่อจากนี้และตลอดไป จะไม่ให้ใครแตะต้องหรือทำร้ายโทโดมัตสึคุงได้อีก ผมสัญญา….
